Jazz & Psikoterapi

Kam pyetur veten shpesh: përse më pëlqen muzika Jazz?!! Personat që më njohin pak, do të cuditeshin sesi një muzikë si Jazz-i, një kaos në dukje, një shpërthim instrumentash të ndryshëm që bëjnë zhurmë e rrëmujë do përfaqësonte një njeri si unë… Por mua Jazz më magjeps, madje shumë. Kujtoj herën time të parë në një koncert Jazz. Ka qenë viti 1997, një grup Black Jazz! Instrumentistët që improvizojnë fillimisht njëri pas tjetrit, "për qejfin e vet”, “egoistikisht”, një lloj prezantimi imponues e narcistik: dikush lehtë e shtruar, dikush zhurmshëm e dikush dhimbshëm: një paradë instrumentash që të tërheqin nëpër labirinthe , ashtu sic u vjen, pa partitura, pa rregulla precise, lirisht, instiktivisht, crregullisht. E ty te magjeps ky “rrefim" unik e i vecante. E ti tërhiqesh që ta zbulosh këtë muzikë që vjen prej brendësisë së shpirtit ashtu sikurse të tërheqin rrëfimet në dhomën e terapisë (cfarëdo që të vjen në mendje, ashtu si të vjen në mendje). Pastaj muzika përshkallëz...